ROSALIA DE CASTRO

SIN ELA VIVIR NON PODO,
NON PODO  VIVIR SIN ELA

Cabreiroá presentó ayer en la Casa Museo de Rosalía de Castro en Padrón, una edición especial de una botella de agua dedicada a la poetisa .......con motivo del 175º anirversario de su nacimiento que se celebrará el próximo año........ Esta noticia apareció a mediados de este mes de noviembre en el diario La Voz de Galicia.

O auga embotellada Cabreiroá amosou onte na Casa Museo de Rosalía de Castro en Padrón, unha edición especial de unha botella de auga adicada a la poetixa...........co galo do 175º aniversario do seu nacemento que vaise celebrar o próximo ano............Esta nova apareceu mediado o mes de novembro no diario La Voz de Galicia.

Adiós ríos; adiós fontes,

adios regatos pequenos;

adiós, vista dos meus ollos.

non sei cando nos veremos

miña terra, miña terra, 
terra donde me eu criey,
hortiña que quero tanto
figueiriñas que prantey
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muiño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,
........................
PINCHA:
http://www.youtube.com/watch?v=UG0ceGFlPfI

sala de festas nos anos 60. O "SEIJAL" Estaba a carón da Coruña, en San Pedro de Nos, a 6 kilómetros. Enchíase de xente nova, e non tan nova, todos os domingos. Espalladas polo arredor da cidade, outras salas como o Moderno de Sada, Rey Brigo de Betanzos, o Salliv na misma Coruña, etc. Todas elas con música "en vivo", e todas con moitas cancions para bailar "agarrado". Eran os anos en que  os cantautores empezaban a sua andadura. As orquestras co seu cantante ou "animador" non podían faltar en ningures. As colas para coller a entrada eran igual de longas que as que se formaban diante das mozas que o merecían. ¿Porqué o merecían? Sería pola sua beleza ou por ser muy feitiñas. Vay ti a saber. Os corsets facían estragos nas mans (dos homes); as veces era mais doce agarrarse a unha árbore que a algún corpo co seu correspondente corset. D'aquela si que había paridade a o 100 %:

un corpo = un corset (faixa e o seu alcume)

-Cantan os galos pra o día;

érguete, meu ben, e vaite.

-Como me hei de ir, queridiña,

como me hei de ir e deixarte

pista de baile a o aire. Abríase no verán e sempre estaba chea, non como n'esta foto que está valeira. Se non o creedes preguntarlle a o meu amigo Manoel Anxo.

Fago esta mistura porque nos meus anos mozos, do ano 65 a o 70 ou 75, xurdía a dúbida de escoller entre o noso, o inglés transmitido por Jhon Lennon e a sua banda, e o cine de "arte y ensayo" que poñían no cine Valle Inclan

Na Coruña témoslle adicada esta estatua nos xardins de Méndez Núñez.

E ti preguntabas: qué e iso do cine de ensayo?, ai que ensayar dentro da sala? Non tal, decian os "entendidos". E un cine que fai referencia a películas de certo nivel intelectual e artístico, como  Kieslowski,  Ozu, Welles, chabrol, Tarkovski, etc. Este derradeiro sóname, ¿será  o da música? e decíanme: ese e o Chaikosvki, animal. E será.

Eu creo que queda ben claro polo qué decanteime.

o auga de Rosalía e unha auga de marca. A do noso Pucho e unha auga popular

Din os entendidos, os biógrafos de Rosalía, que neste libro destaca a crítica socio patriótica de algunha das suas composicións nas que a emigración, o abandono a o que Galicia está condenada e a explotación dos galegos en terras estranxeiras son os motivos a os que recurre para criticar a situación dun pobo maltratado e esquecido

  

Airiños, airiños, aires
airiños da miña terra;
Airiños, airiños, aires
airiño, levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir contenta;
que a donde queira que vaya
cróbeme unha sombra espesa.
Cróbeme unha espesa nube
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada,
que a miña vida envenena.
Levaime, levaime, airiños,
como unha follina seca,
que seca tamén me puxo
a callentura que queima.
!Ay!, si non me levás pronto,
airiños de miña terra;
si non me levás, airiños,
quisáis xa no me conesan,
que a frebe que de min come,
caime consumindo lenta,
e no meu corazonciño
tamen traidora se ceiba.
....................
....................
Levaime, levaime, airiños,
levaime a donde me espera
unha nay que por min chora,
un pay que sin min n-alenta,
un hirmán por quen daría
a sangre das miñas venas
e un amoriño a quen alma
e vida lle prometera.
Si pronto non me levades,
!Ay!, morrerei de tristeza,
.......................................

As veces leo a Rosalía e gústame, gústame moito, pero para sentir algo na gorxia ou no peito, veña, que para que se mollen os ollos teño que escoitala cantada polo noso PUCHO BOEDO.

Proba ti tamén:

http://www.youtube.com/watch?v=XOjNj3zRS7Y

¿Vedes como teño algo de razón. Esta homenaxe tiña que ser feita a os dous xuntos, quizais tres se non esquecemos a AMANCIO PRADA, que tamen fixo o que non ven nos libros para que a xente de a "pe" como eu aprendera toda enteira algunha que outra poesía.
Campanas de Bastabales,
Adiós ríos, adiós fontes,
Airiños, airiños, aires,
e outras moitas estarán sempre presentes na miña mente gracias a estes dous homes.

E para o remate imos escoitar a ALBORADA de Rosalía que di:

Vaite noite
vay fuxindo
vente aurora
vente abrindo
teu rostro
que, sorrindo
!!á sombra espanta!!
!Canta!
paxariño, canta
de ponliña en ponla
que o sol se levanta
polo monte verde
polo verde monte
alegrando as herbas
alegrando as fontes
!canta paxariño alegre, canta!
!canta porque o millo medre, canta!
!canta poque a luz te escoite, canta!
canta que fuxeu a noite
Noite escura
logo ven
e moito dura
co seu manto
de tristura,
con meigallos
e temores,
agoreira
de dolores
agarimo
de pesares,
cubridora
en todo mal.
!sal!
......

http://www.youtube.com/watch?v=JkPOgIfEAuY

Coma sempre, UNHA APERTA

P.D. (despois de dáta) : Non decanteime por Rosalía, decanteime polo baile agarrado  é a música de Pucho Boedo cos Tamara. Que quede ben claro. O ano que ven, d.m. falaremos da nosa Rosalía de Castro.